การพูดจูงใจ:รางวัลในตนเองอานนท์ ตันติวิวัฒน์
-กล่าวทักทายอาจารย์และเพื่อนๆในชั้นเรียน/
สวัสดีครับวันนี้ผมจะมาพูดเรื่องรางวัลในตนเอง ท่านที่อยู่ในห้องนี้ ท่านทราบรึเปล่าว่าอะไรคือรางวัลในชีวิตคุณ การที่เรียนจบ การมีแฟน การได้ไปเที่ยวในสถานที่ต่างๆ สิ่งเหล่านี้ถือว่าเป็นรางวัลในชีวิตคุณหรือยัง พวกคุณอาจจะคิดว่าสิ่งที่ดูมีความสุขเล็กๆน้อยๆ เหล่านี้คือรางวัลในชีวิตคุณแล้ว แต่สำหรับผมแล้วผมคิดว่ามันยังไม่ใช่ ทุกท่านลองคิดดูดีๆว่ารางวัลในชีวิตที่ดีของคุณคืออะไร ผมมีนิทานเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ทุกท่านฟัง ถ้าท่านได้ฟังแล้วท่านอาจจะพบคำตอบว่ารางวัลในชีวิตคุณคืออะไรที่เป็นบ่อเกิดแห่งรางวัลต่างๆ นิทานเรื่องนี้มีอยู่ว่า มีสุนัขแก่กับเจ้าของผู้เป็นนายของมันอยู่นะดินแดนเทือกเขาอันสงบสุข สุนัขตัวนี้ร่าเริง มันจะติดตามนายของมันไปล่าสัตว์ทุกวันทุกครั้งมันไม่เคยทำหน้าที่ของมันบกพร่องเลย เป็นสุนัขรับใช้ที่ดีและซื่อสัตย์ ต่อมาเวลาได้ล่วงเลยผ่านไปต่อมาเวลาได้ล่วงเลยผ่านไปมันไม่สามารถที่จะวิ่งเร็วเหมือนดังแต่ก่อน ผลที่มันไดรับก็คือการเฆี่ยนตีจากเจ้าของอย่างทารุณ มันจึงกล่าวด้วยเสียงอันชรา “นายท่านกำลังใจข้ายังเหมือนเดิมแต่กำลังกายข้าร่วงโรยไปตามวัย ฟันของข้าหลุดเกือบหมด เสียเวลาเปล่าที่ท่านจะมาเฆี่ยนตีข้า ดูท่านซิยังไม่สามารถยับยั้งความแก่ของข้าได้เลยแล้วข้าจะไปทำงานได้เหมือนตอนหนุ่มๆได้อย่างไร” ท่านได้ฟังแล้วรู้สึกอย่างไร-(ถามผู้ฟังสัก 1 คน)- ถ้าคิดดูดีๆแล้วการที่สุนัขทำงานมาจนมันแก่จนรางวัลที่มันได้รับคือการเฆี่ยนตีจากเจ้าของแต่มันก็ไม่เคยโกรธนายมันเลย เพราะอะไรครับก็เพราะว่ามันมีรางวัลในตนเอง มีรางวัลในใจที่ไม่ได้เป็นรูปธรรมเพราะมันมีกำลังใจที่จะซื่อสัตย์ในหน้าที่ของมัน เมื่อมามองดูคนเราหากมีรางวัลในตนเองแล้วรางวัลอื่นก็ตามมารางวัลในที่นี้คือสิ่งที่เป็นนามธรรมที่อยู่ในใจอาจจะเป็น ความสบายใจ ใจสู้ กำลังใจ เป็นต้น เช่นถ้าเราโดนดูถูกเราเก็บมันไว้ให้เป็นรางวัลที่จะผลักดันให้เราทำสิ่งที่เขาดูถูก หรือถ้าเราได้คำชมเราก็เก็บมาเป็นรางวัลที่จะทำให้เราทำเพื่อรางวัลนี้อีก สุนัขมันยังมีรางวัลในตัวมัน เราเป็นคนเป็นมนุษย์จะไม่สร้างรางวัลในตนเองให้ชีวิตของเราบ้างหรือครับ
สุดท้ายผมมีเพลงที่คุ้นหูมาร้องสักท่อนให้เป็นรางวัลแก่ทุกคน มีดวงตะวัน ส่องเป็นแสงสีทอง กระจ่างครรลอง ให้ใฝ่ปองและสร้างสรรค์ เมื่อดอกไม้ แย้ม บาน ให้คนหาญสู้ไม่หวั่น คือ รางวัล แด่ความฝันอันยิ่งใหญ่ ให้ เธอ..
-กล่าวทักทายอาจารย์และเพื่อนๆในชั้นเรียน/
สวัสดีครับวันนี้ผมจะมาพูดเรื่องรางวัลในตนเอง ท่านที่อยู่ในห้องนี้ ท่านทราบรึเปล่าว่าอะไรคือรางวัลในชีวิตคุณ การที่เรียนจบ การมีแฟน การได้ไปเที่ยวในสถานที่ต่างๆ สิ่งเหล่านี้ถือว่าเป็นรางวัลในชีวิตคุณหรือยัง พวกคุณอาจจะคิดว่าสิ่งที่ดูมีความสุขเล็กๆน้อยๆ เหล่านี้คือรางวัลในชีวิตคุณแล้ว แต่สำหรับผมแล้วผมคิดว่ามันยังไม่ใช่ ทุกท่านลองคิดดูดีๆว่ารางวัลในชีวิตที่ดีของคุณคืออะไร ผมมีนิทานเรื่องหนึ่งจะเล่าให้ทุกท่านฟัง ถ้าท่านได้ฟังแล้วท่านอาจจะพบคำตอบว่ารางวัลในชีวิตคุณคืออะไรที่เป็นบ่อเกิดแห่งรางวัลต่างๆ นิทานเรื่องนี้มีอยู่ว่า มีสุนัขแก่กับเจ้าของผู้เป็นนายของมันอยู่นะดินแดนเทือกเขาอันสงบสุข สุนัขตัวนี้ร่าเริง มันจะติดตามนายของมันไปล่าสัตว์ทุกวันทุกครั้งมันไม่เคยทำหน้าที่ของมันบกพร่องเลย เป็นสุนัขรับใช้ที่ดีและซื่อสัตย์ ต่อมาเวลาได้ล่วงเลยผ่านไปต่อมาเวลาได้ล่วงเลยผ่านไปมันไม่สามารถที่จะวิ่งเร็วเหมือนดังแต่ก่อน ผลที่มันไดรับก็คือการเฆี่ยนตีจากเจ้าของอย่างทารุณ มันจึงกล่าวด้วยเสียงอันชรา “นายท่านกำลังใจข้ายังเหมือนเดิมแต่กำลังกายข้าร่วงโรยไปตามวัย ฟันของข้าหลุดเกือบหมด เสียเวลาเปล่าที่ท่านจะมาเฆี่ยนตีข้า ดูท่านซิยังไม่สามารถยับยั้งความแก่ของข้าได้เลยแล้วข้าจะไปทำงานได้เหมือนตอนหนุ่มๆได้อย่างไร” ท่านได้ฟังแล้วรู้สึกอย่างไร-(ถามผู้ฟังสัก 1 คน)- ถ้าคิดดูดีๆแล้วการที่สุนัขทำงานมาจนมันแก่จนรางวัลที่มันได้รับคือการเฆี่ยนตีจากเจ้าของแต่มันก็ไม่เคยโกรธนายมันเลย เพราะอะไรครับก็เพราะว่ามันมีรางวัลในตนเอง มีรางวัลในใจที่ไม่ได้เป็นรูปธรรมเพราะมันมีกำลังใจที่จะซื่อสัตย์ในหน้าที่ของมัน เมื่อมามองดูคนเราหากมีรางวัลในตนเองแล้วรางวัลอื่นก็ตามมารางวัลในที่นี้คือสิ่งที่เป็นนามธรรมที่อยู่ในใจอาจจะเป็น ความสบายใจ ใจสู้ กำลังใจ เป็นต้น เช่นถ้าเราโดนดูถูกเราเก็บมันไว้ให้เป็นรางวัลที่จะผลักดันให้เราทำสิ่งที่เขาดูถูก หรือถ้าเราได้คำชมเราก็เก็บมาเป็นรางวัลที่จะทำให้เราทำเพื่อรางวัลนี้อีก สุนัขมันยังมีรางวัลในตัวมัน เราเป็นคนเป็นมนุษย์จะไม่สร้างรางวัลในตนเองให้ชีวิตของเราบ้างหรือครับ
สุดท้ายผมมีเพลงที่คุ้นหูมาร้องสักท่อนให้เป็นรางวัลแก่ทุกคน มีดวงตะวัน ส่องเป็นแสงสีทอง กระจ่างครรลอง ให้ใฝ่ปองและสร้างสรรค์ เมื่อดอกไม้ แย้ม บาน ให้คนหาญสู้ไม่หวั่น คือ รางวัล แด่ความฝันอันยิ่งใหญ่ ให้ เธอ..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น